Birgit en Rob Voorn
Vanochtend samen met de auto n aar de inmiddels vertrouwde P+R bij Capelsebrug, het was er al druk. De metro gauw in, op weg naar het centrum, waar we een dag eerder al op de Marathon Sport Expo hadden rondgesnuffeld en onze startnummers opgehaald. Het was een drukte van jewelste, lekker sfeertje! In het zonnetje bij de kleedgelegenheid omgekleed, ik loop in het shirt van mijn Roparunteam SwietelskyGo4Life, gelletjes omgedaan en de tas weggebracht. Daarna naar de ingang van startwave 3, waar ik in de rij voor de Dixie heb gestaan tot de eerste start van de wedstrijdlopers. Genoten van Lee Towers’”You”ll never walk alone” en samen meegezongen. Pas 20 minuten na de toppers mogen wij los. De eerste kilometer is het erg druk en oppassen dat je niet op andermans hielen trapt, hij gaat dan ook iets langzamer dan gepland. De zon schijnt flink en het is warmer dan we hadden gedacht. Rob is blij met de Camelbak van 2 liter die hij op zijn rug draagt, waardoor hij continu kan drinken. Ik pak bij iedere drankpost 2 bekers en geef water aan hem, zodat hij nog extra kan koelen. Na een km of 10 komen Brian en René voorbij,van mijn Roparunteam, leuk hen te zien. Zo gaat het lekker tot we voor de 2e x de Erasmusbrug over moeten. Rob geeft aan dat zijn benen zwaar voelen. Rond km 30 moet hij even aan de kant met kramp. Noodgedwongen moet hij het tempo laten zakken, omdat anders ofwel de hamstrings ofwel de quadriceps verkrampen. Ik maak snel even een sanitaire stop om daarna de achtervolging op Rob weer in te zetten, heerlijk om even lekker door te lopen al valt het niet mee om de drommen mensen te passeren. Steeds meer mensen staan plots stil, recht voor je neus, of lopen erg verkrampt, soms lijkt het net snelwandelen. Zo passeren we ook René die aangeeft last van zijn kuit te hebben, balen. Ook voor Rob geldt dat hij een aantal keren stil moet staan. Ik probeer hem aan te sporen te blijven lopen, maar zijn doel (onder de 4 uur) verdwijnt uit zicht. Ook halen we Erik Landesbergen in, die last heeft van zijn knie en een stukje met ons meeloopt. Lex de Zwart begeleidt hem de laatste kilometers. Rob wil nu in ieder geval sneller finishen dan vorig jaar. Dat lukt! Vanaf km 39 loopt hij door zonder te stoppen en hand in hand gaan we over de finish na 4.13. De kus mislukt, omdat opnieuw zijn hamstring in een kramp schiet. Ik voel me nog superfris en krijg zin in een volgende uitdaging, waarbij ik weer lekker mijn eigen tempo kan lopen. Maar nu eerst de Roparun in het Pinksterweekend, nog 4 weken!!!
Iedereen bedankt voor de belangstelling en de aanmoedigingen! Ik heb langs het parcours ook nog verschillende Roadrunners gezien en gehoord waaronder Michel Bego en Dinie Hoefnagels en Ger en Carlien van der Lienden. Altijd fijn om door bekenden aangemoedigd te worden, dus nogmaals dank!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten