Drie wedstrijden in 8 dagen: drie keer feest
Na de halve marathon in Drunen raakte ik helaas geblesseerd waardoor snelheidstrainingen er niet in zaten voor mij. Deze heb ik nodig om scherp te zijn bij baanwedstrijden en de vijf kilometers. Eind april kon ik gelukkig weer normaal trainen en weer wedstrijden lopen. In mei stonde drie wedstrijden gepland. Te beginnen met de 800 meter op 13 mei bij Achilles, gevolgd door de Lelieloop en tot slot de 3000 meter in Utrecht.
Avondwedstrijd Achilles Etten-Leur: 800 meter
Vrijdag 13 mei liep ik een 800 meter. Ik schreef me in op 2:10. Het doel was om snelheid en tempohardheid op te doen. Ik liep in de eerste serie tegen een groep die ingeschreven had op 2 minuten. Ik nam me voor die te laten gaan en mijn eigen tempo te bepalen. Helaas, onbewust startte ik te hard met de groep mee. Ik kwam na 400 meter door in 62 seconden, te hard voor een tijd van 2:10. “Oh, dit kan best een goede tijd worden”, dacht ik nog na de doorkomst. Maar 100 meter later dacht ik niet zoveel meer. Alles was verzuurd en de bovenbenen kwamen niet meer omhoog. Ik probeerde de laatste 200 meter nog alles te geven, maar de snelheid viel weg. Een eindtijd van 2:13 was alles wat er in zat. Niet echt waar ik op hoopte. Het positieve is dat de eerste ronde erg snel was. Dat kon ik de komende wedstrijden nog goed gebruiken.
Lelieloop Etten-Leur: 5 kilometer
Maandag 16 liep ik de 5 kilometer tijdens de Lelieloop. Hier wilde ik mezelf eens goed testen. Ik wist al dat Mitchell van Oudenaarden mee zou doen. Een sterke concurrent die ik vaker tegenkom. De ene keer wint hij, de andere keer ik. Ik bereidde me goed voor en deed een flinke warming-up. Ik voelde me goed.
Bij de start liep ik meteen voorop en maakte tempo. Mitchell was de enige die aansloot, de rest liet al een gaatje. We hielden het tempo hoog. De eerste kilometer ging in 3:15 maar was met wind mee. Terug vanaf de Donkerstraat stond de wind weer tegen. Mitchell hield het tempo hoog, ik kreeg het lastig. Ik wilde er niet af, dus bleef ik er dicht bij. We liepen de Lelie door en langs de Leurse haven voelde ik me weer sterk. Ik nam de kop over. Met het draaien op het havenhoofd maakte ik wat extra snelheid. Het gaat daar iets omlaag en direct weer omhoog, een ideaal punt om een gaatje te pakken. Dat lukte.
Ik kwam alleen over start-finish. Mitchell liet het gaan en liep zijn eigen tempo. Omdat we het eerste stuk weer wind mee hadden, duwde ik flink door. Halverwege het eerste rechte stuk hoorde ik dat 30 meter voorsprong had. Niet genoeg om zeker te zijn van de overwinning. Ook het stuk tegen de wind in hield ik het tempo hoog. Ik wilde hem geen kans geven om hier terug te komen. Dat gebeurde gelukkig niet. Na de tweede passage door de Lelie wist ik dat het niet meer mis kon.
In een mooie eindtijd van 16:41 finishte ik. Zo hard had ik hier nog nooit gelopen. Dit was mijn eerste 5 kilometer na de blessure en had deze tijd niet verwacht.
Trackmeeting Utrecht: 3000 meter
Na de mooie tijd bij de Lelieloop was ik erg benieuwd wat ik zou kunnen op de 3000 meter op de baan. Augustus 2014 liep ik mijn pr van 09:14;85 en ik wilde hier graag onder duiken. De start stond gepland op 22 uur 20. Marco haalde me op en we reden naar Utrecht. Ad en Thijs waren er al. Het was erg druk hoorden we en het programma liep al iets uit. Na de warming-up waren we mooi op tijd om Thijs zijn 1500 meter te zien lopen. Een verbetering van zijn pr van 14 seconden! Erg knap.
Inmiddels waren de series bekend. Twee series en ik startte in de eerste, Marco in de tweede. Ik had me in geschreven op 09:12, wat een rondetijd is van 73,5 seconden. Ad zou, zoals gebruikelijk, de rondetijden doorgeven. Ik stond met zo’n 25 anderen in de serie. Direct bij de start was het dringen en duwen. Ik kwam vanaf de buitenkant van de baan en kon ook niet direct naar binnen. Ik bleef lang aan de buitenkant van een groepje lopen. De rondetijden waren goed, ik liep lekker. De eerste kilometer ging in 03:04, mooi op schema dus.
Vanaf toen kon ik mijn eigen race lopen. Ik liep voorin de groep en kon lekker doortrekken. De benen voelde nog goed. Ik haalde andere lopers in. De tweede kilometer was inmiddels voorbij. Met nog twee ronden te gaan, kreeg ik het zwaarder. Maar ik wist dat als ik het vol zou houden er een mooie tijd in zat.
Ad riep de tijden door, maar ik hoorde al niks meer. De laatste 600 meter waren erg zwaar. Met nog één ronde te lopen zag ik op de klok dat een pr er zeker in zat. Maar die laatste ronde was wel het moeilijkst. Waar anderen de laatste ronde nog konden versnellen, lukte mij dat niet. Met name de laatste 200 meter kwamen een aantal atleten me voorbij. Ik probeerde het tempo erin te houden. Alles deed pijn, maar met een tijd van 09:12;15 maakte dat niks uit. Een mooi pr en dat voor de eerste 3000 meter. En hopelijk kan het nog iets sneller.
Marco liep ook een hele goede race en liep een pr van 10:52;63. Een verbetering van 25 seconden ten opzichten van vorige week bij Achilles. Met drie pr’s was het een topavond voor ons en voor Ad natuurlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten